Giro del Capo & Dagje Tamlynn

Wat gaan dagen snel voorbij, ze schieten voorbij als draaiende filmplaatjes. Elke dag genieten we, zien we nieuwe dingen en worden we geconfronteerd met nog onontdekte bespiegelingen van de Zuid-Afrikaanse cultuur. We voelen ons bevoorrecht en dat zijn we ook. Ondanks frustrerende ervaringen (Ja is geen ja, een afspraak een vrijblijvende ontmoeting waarbij de kans bestaat dat mensen niet opdagen en regelen gebeurt in ‘any day from now’) is dit een geweldig land. Als journalist vereist het echter aanpassingsvermogen en creativiteit. Ik vraag me soms af hoe ze hier met deadlines omgaan…

Onze gele kever (‘Afro Herbie’, volgens Hanneke) rijdt steeds beter. Aan de piepende en rammelende geluiden, krappe ruimtes, hitte en zweetlucht, zware versnellingsbak en het stroeve stuur raken we langzamerhand gewend. Toch overheerst het gevoel dat er ooit nog een wiel onderuit rolt of dat de remmen er plotseling mee ophouden. We klagen echter niet, want Herbie biedt ons zoveel meer mogelijkheden. De verkregen mobiliteit is een vereiste om schot te krijgen in onze scriptie en productie.

TAMLYNN SHOWS US AROUND

Het weekend was weer één groot feest. Een paars (van top tot teen), groot modern huis, vormt zaterdag het eerste decor van een gezellig dagje uit met familie van Tamlynn Johannes (aantrekkelijke Zuid-Afrikaanse studente die vorig jaar voor uitwisseling drie maanden in NL verbleef). Zo leuk, spontaan en lief als Tamlynn, zo toeschietelijk, zorgzaam en vriendelijk zijn haar ouders (en vriendin). Net zo enig als de twee lieve honden, waarvan er één af en toe breed grijnsde met zijn lange hoektanden. Zo’n typische familie waar je je al bij eerste kennismaking direct vertrouwd en volkomen op je gemak voelt.

Lionel, de charmante vader van Tamlynn, nam de taak op zich ons in te wijden in de Kaapse marine- en visserscultuur. Volgens deze ex-marinier heb je Kaapstad niet beleefd als je niet bij Chapman’s Peak, Hout Bay bent geweest en snoek en chips hebt gegeten. De snoek en chips zijn hier razend populair, het kost ruim een half uur om ze te bemachtigen.

Met gezelschap van Tam’s vriendin toeren we langs typische vissersdorpjes, onmisbare hotspots en Kaapse uithoeken, zoals Cape Point, het meest zuidelijke punt van Afrika. De rit op zich is al een beleving op zich. Wegen meanderen door bergen, dorpjes golven van de oceaan de berghelling op. Met onze Kever moet het een bijna-onmogelijke-opgave zijn hier rond te rijden. Dalen lijkt me geen probleem, klimmen is een ander verhaal. Misschien als de sterke South Eastern wind de goede kant op blaast?

Vanuit de aan zee grenzende bergen is het uitzicht idyllisch. Een landschap van meerdere dimensies; een plateau van vissersdorpjes en stranden dat zich uitstrekt onder klimmende rotsen en reusachtige bergen. Buiten de auto slaat de wind in ons gezicht. Deze wind (Kaapstad is wat dat betreft het broertje van windcity Chicago) wordt de ‘Cape dokter’ genoemd; hij blaast alle vieze benzinelucht uit de lucht en bevrijdt de bewoners van Kaapstad van hun kwaaltjes. Bij de eerste stop in Hout Bay, een vissersdorpje tussen de Kaapse bergen, verrast Tam’s vader ons met de vettige maar smakelijke ‘Snoek en chips’ (like Fish en Chips). Hanneke wordt gek van de graatjes in haar vis.

Het vissersdorpje lijkt uit een film gegrepen; strand vol schelpjes, ouderwetse vissersbootjes en overal meren die glinsteren als luchtspiegelingen. Speedbootjes puffen op en neer en laten glinsterende schuine strepen met gevlekte kleuren in hun kielzog achter. Op de markt koopt Hanneke een Afrikaanse armband (zie foto) en wat souveniertjes voor thuis.

Met de auto passeren we daarna de beroemde Devil’s Peak, omringt door wolken. De legende gaat (volgens Tamlynn) dat een man de duivel uitdaagde om op de berg te staan en zoveel mogelijk rook te produceren met een pijp, vandaar die mysterieuze wolk om deze berg. Het heeft iets weg van het zogenaamde tafelkleedje (geproduceerd door wolken) boven de Tafelberg, die we elke dag van afstand bewonderen.

Het hoogtepunt van de dag is het bezoek aan Cape Point, het meest zuidelijke puntje van het hele continent. Op de route zouden we normaal gesproken geconfronteerd moeten worden met zebra’s, antilopen, elanden, springbokken en struisvogels. Zij hebben echter een offday (of day off??) en laten zich niet zien. Wel kunnen we ongegeneerd staren naar apen, die brutaal op auto’s klimmen en files veroorzaken omdat ze zich niet van de weg laten jagen. Met de auto is het daarom af en toe lastig manoeuvreren. Op de parkeerplaats van Cape Point jaagt één van de apen (‘Baboons/Boboyane) Hanneke de stuipen op het lijf als hij haar tot aan de auto achtervolgt. De apen zijn totaal niet onder de indruk van toeristen en ze genieten zichtbaar van de aandacht van flitsende foto- en videocamera’s. Ze lijken totaal ongevaarlijk, totdat ze hun bek openen waar ‘grote angstaanjagende tanden uit steken’ (aldus Hanneke). Borden waarschuwen dan ook dat je afstand moet houden en dat je de apen absoluut niet moet voeren. De volgende keer dat we naar Cape Point gaan, willen we ook echt zelf klimmen naar het meest Zuidelijke puntje. Want tijd ontbrak ditmaal.

Bij Tamlynn zijn we weer ontvangen met exotische vruchten en drankjes door haar gezellige moeder. Voor we naar huis vertrekken, overlaadt ze ons met fruit en vlees. Voorlopig ligt onze vriezer goed vol en hoeven we aan vlees niet meer te denken.

Zondagochtend tuigen we naar Greenpoint, om getuige te zijn van de wielertour Giro del Capo. Onze gele Herbie tuft probleemloos over de N1 richting het evenement. We zijn te laat om de winnaars te zien finishen, maar zien wel duizenden anderen binnenkomen bij het indrukwekkende stadion. Op Waterfront ontmoeten we enkele Nederlandse veteranen die net de tour hebben reden. Allemaal de vijftig ruim gepasseerd, maar met een verslaving aan het wielrennen nog diep in de genen. In de Giro del Capo combineren zij hun liefde voor het wielrennen met hun affectie voor Zuid-Afrika. Hoe smalle wegen meanderen door het berglandschap, ze kunnen het na vijf jaar dromen. Na een pittige rit, mag een biertje op het terrasje natuurlijk niet ontbreken. Vlakbij het vertrekpunt naar Robbeneiland (waar Mandela jarenlang zat gevangen) interviewen we ze voor een artikel. De eerste in de reeks die hopelijk snel gaat volgen.

groetjes, liefs, kus

Nathanael

Hierbij het adres waarop wij verblijven:
Cape Peninsula University of Technology
Bellville Campus
B202 Heroes House
P.O. Box 1906 Bellville
7535 Cape Town
South Africa

Telefoon nr thuis: 0027-21-9596696
Afrikaanse mob.nr. Hanneke: 0027-722055112
Afrikaanse mob.nr. Nathanael: 0027-761003425