Bash & Tafelberg

Vrijdag 29 april 2005

Feesten en drinken, daar weten Zuid-Afrikanen alles van. Vooral Xhosa’s zijn in het drinken onverbeterlijk. Grenzen bestaan niet, ze gieten bier naar binnen tot ze letterlijk niet meer kunnen en waggelend naar huis moeten. Op de ‘bash’ (één van de grootste schoolfeesten in het jaar waar honderden studenten op afkomen) doet iedereen flink zijn best om de lever goed nat te houden. Een ongezonde bierlucht vult de lucht boven het omgebouwde voetbalveld. Of de bekende artiesten ook werkelijk goed zijn doet er niet toe, ze spelen Cape Peninsula University of Technology letterlijk en figuurlijk plat. Aan het eind van de bash zit bijna iedereen in de derde hemel. Tipsy, bezopen, toeter, laveloos, ladderzat, lam, wappie, teut, beneveld of helemaal door het lint,

Natuurlijk zijn wij ook van de partij, bij feesten mogen wij niet ontbreken. We dansen en drinken, lachen en lonken. Hanneke steelt de show bij mannelijke studenten, die als magneten om haar heen blijven hangen. Meisjes stellen Nathan voor om bij hem te blijven slapen, maar dat slaat hij vriendelijk af. Nathan kan zich geen avond herinneren dat hij zoveel mensen spreekt, zoveel bizarre verhalen aanhoort en zichzelf zo uitslooft met dansen en flirten. Als Hanneke het om twee uur ’s nachts voor gezien houdt, heeft Nathan al lang de ziekte van Castle Light opgelopen. Om half zes ’s ochtends wordt hij samen met de diehards van het feestterrein weggejaagd door security en dronken vechtende studenten.

Zo ‘stoned als een monkie’ zoekt ‘the Dutch guy’ zijn bed op. En dat heeft hij de volgende morgen geweten!!! KATER…. Een frisse duik in de zee bij het Bloubergstrand (bij een gevoelstemperatuur van -10) doet wonderen. Een kop koffie met Katrien, Jeroen en Tamlynn op Long Street in het centrum van Kaapstad, doet het hoofdbonken helemaal vergeten. Als we daarna de beeldige gekleurde huisjes van de Bo-Kaap bewonderen, is het slechte begin van de dag geheel gecompenseerd. Een relaxed dagje Kaapstad is de beste medicijn tegen een kater.

Tafelberg

Maandag 2 mei 2005
Vertrek thuis 9.15 uur, aankomst thuis 23.30 uur

Het verhaal van de Tafelberg is honderd keer beschreven. Talloze schilders grepen naar hun kwast, talloze schrijvers naar hun pen. Het unieke decor van de stenen kolos (1087 m) maakt Kaapstad tot de mooiste stad van Zuid-Afrika en volgens sommigen de mooiste stad van de wereld. De platte berg (tafel) is op zee soms zichtbaar op een afstand van 200 km.

Al heel lang staat de Tafelberg op ons lijstje van ‘to-do’ en op de vrije maandag is het dan eindelijk zover. Voor Nathan is het een geheel nieuwe ervaring, voor Hanneke is de tocht een deja-vu. De herinnering aan haar klim van vorig jaar staan nog steeds op haar netvlies gebrand.

We beginnen aan onze tocht in Kirstenbosch, een unieke botanische tuin van meer dan 520 hectare. Hanneke doet verwoede pogingen om Nathan over te halen tot een dagje Kirstenbosch tuin – paradijs voor plantenliefhebbers en wandelaars - , maar hij staat erop dat we naar boven klimmen. Onder aan de berg waarschuwt een oude vrouw voor het weer dat ieder moment kan omslaan. ‘Bij elkaar blijven! Niet van het pad raken! en Zeker voor vier uur terugkomen! Als de mist opkomt, als een speer terugkomen!!.'

‘Je stapt zo het ravijn in’, zegt ze tussen neus en lippen door. En, hebben we eigenlijk een kaart?? Neuh, te duur. Genoeg eten & drinken? Ehh koekjes en een flesje water. Neem de route Nursery Ravine!!! .. Nah wij dachten meer aan Skeleton Gorge.

We laten ons niet ontmoedigen. De route Skeleton Gorge (Skelet? Dat klinkt luguber) leidt ons via kronkelende paadjes, gladde bruggetjes en steile watervallen naar boven. De eerste uren sterft Hanneke duizend doden. Haar topconditie laat haar in de steek. Nathan komt steeds sprintend voorbij en boven elke hoge rots verschijnen daarna opeens een paar bungelde benen…...guess who??

Hanneke klamt iedere toerist op onze weg aan. Hoe lang nog? Een uurtje is het verlossende antwoord. Een uur later weer. En nog een uur later weer... Na iedere rotsmassa duikt er weer een nieuwe op, paadjes volgen elkaar op en de top lijkt ergens boven de wolken te liggen. Nathan, verkent intussen alle zijweggetjes naar boven en als het niet bevalt, wandelt hij rustig terug. Helemaal in zijn element, holt hij als een berggeit rond.

Om half drie zijn we dan (na vier uur klimmen) eindelijk boven. Het uitzicht is overweldigend mooi. De 1086 meter hoge berg wordt geflankeerd door Devil’s Peak (1001 m) in het oosten en door Lion’s Head (669 m) en Signal Hill (350 m) in het westen. Lion’s Head en Signall Hall scheiden Clifton en Sea Point van het stadscentrum. Nathan wil iedere centimeter van de Tafelberg zien en sprint alweer naar de andere kant van de berg. Onderweg kruist hij het pad van een gele slang (tweede keer, 1ste keer in Dordrecht) en enkele bergdassies en legt hij het uitzicht talloze keren vast. Na een uur belt hij Hanneke op dat ze toch ook echt even die kant op moet komen. Een uur later bereikt ze de andere kant van de berg, de strandplaats van tientallen toeristen (die met de kabelbaan naar boven zijn gekomen). Natuurlijk kan Nathan het niet laten om enkele Franse toeristen aan te spreken, die hem prompt vragen of hij uit ‘La Bresse’ komt. Van dit compliment glimt hij uren lang, vermoeidheid gaat aan hem voorbij.

De terugweg slaat alles. Via de Platteklip (de steile route waarlangs Hanneke vorig jaar naar boven kwam) dalen we haastig af. De zon verdwijnt snel achter de bergkam, alsof het lichtknopje opeens uitgaat. Hanneke wordt onderweg ingehaald door een dove bejaarde met stok (‘maar hij was nog maar 64 jaar’). Even later sprint een man ons voorbij die we een klein uur eerder nog in tegenovergestelde richting naar boven zagen lopen. In één uur en twintig minuten snelt hij naar boven en huppelt hij naar beneden. De bergbeklimmer, Steven Lee genaamd (stelt zich voor als Steve Lee like Bruce Lee), sprint Hanneke voorbij, glijdt uit en mompelt ‘ik kan ook niet meer zien op welke steen ik moet springen in het donker’. Hanneke kijkt verwonderd en denkt: “Net of je iedere steen uit je hoofd weet”. Maar na –wat wij later horen- 386 keer de Tafelberg beklimmen mag dit wel van hem verwacht worden. Lee, die ons samen met de dove bejaarde veteraan, een lift geeft naar Kirstenbosch waar onze auto staat, vertelt dat hij de eerste man was die tijdens de millenniumnacht de Tafelberg beklom en bij het slaan van de klok de top bereikte. Zijn record van boven naar beneden staat op 58 minuten. “Maar dan liep ik wel met lange passen hoor,” voegt hij onnodig toe.

Ook de dove man, Harry Keefe, wordt in Kirstenbosch gedropt. Er zit niets anders op dan hem thuis te brengen, in de tegenovergestelde richting van Bellville. We rijden meer dan 70 kilometer met een luid brabbelende dove door donkere paadjes zonder enige vorm van verlichting. De auto slaat af als we een steile berg naar beneden rijden, het tegenliggende verkeer is oogverblindend en er ontstaat een file door een omgevallen boom op de weg. Ook rijden we nog een stuk de verkeerde kant op en worden we gek van de man die boven het geronk van Herbie probeert te praten:

Dove man: ‘What are you doing?’
Nathan: ‘We study journalism’.
Dove man: ‘HUH’
Nathan: ‘JOURNALISM’.
Dove man: ‘HUH’
Nathan: ‘JOURNALISM’
Dove man: ‘HUH’
Nathan: ‘JOURNALISM, WEEEE WRITE ARTICLEEES!!’
Dove man: ‘OOOH YOU WORK’
*diepe zucht van Nathan*
Nathan: ‘YEAH WE WORK’.

Tien minuten later:
Dove man: ‘So where do write about?’
Nathan: ‘About poverty’
Dove man: ‘HUH’
Nathan: ‘ABOUT POVERTY!’
Dove man: ‘Oohh about politics’
Nathan: ‘YEAHHH ABOUT POLITICS’

De man vertelt om de vijf minuten dat hij doof is en welke kant we op moeten rijden als we weer naar huis willen vanaf Fishhoek. Maar op de vraag waar hij woont krijgen we steeds een ander antwoord. Eenmaal in Fishhoek aangekomen, blijkt hij gelukkig op de goede plek te zijn en vertrekken wij vlug. We stoppen nog even bij een restaurantje en zijn pas om half twaalf thuis.

Liefs en kus,
Nathanael en Hanneke