Het nachtleven bruist

Na lange, saaie en eentonige dagen zweten, zwoegen en ploeteren achter de computer voor onze scripties en artikelen belonen we ons met drie langdurige maar amusante nachten. Het verlangen naar animatie en het hunkeren naar een soort van bacchanaal (feestje) besluiten ons om het nachtleven eens goed op te zoeken.

Kaapstad en uitgaan is een voortreffelijke combinatie. In Longstreet, in zijn backpackershotel ‘Cat & Moose’ spreken we vrijdagavond laat met Jeroen af. Na wat biertjes, korte introducties en potjes pool, duiken we het nachtleven in. In Longstreet bruist het nachtleven: zwarte, blanke en gekleurde feestgangers mengen zich en maken samen onvergetelijke nachten mee. Caféhouders lachen en genieten, want die ruiken en proeven Big Business.

Longstreet is één van de best bewaarde straten van het historische Kaapstad en nu het kloppend hart van de zakenwereld (downtown) en het nachtleven (upper long). Het bestaat uit prachtige Victoriaanse kroegen met houten terrassen, trendy cafeetjes en commerciële disco’s. Kortom: een grandioze uitgaansatmosfeer die geen enkele (jonge) toerist aan zich voorbij mag laten gaan.

Met een leuke groep van internationale jongeren (Fransen, Duitsers, Botswaanse, Nederlanders, Amerikaanse en Zuid-Afrikanen) bewegen we ons van club Orchard Bank naar het danscafé Jo’burg en terug. Dansen, flirten, zingen en gek doen op onbekende Afrikaanse beats: het kan en mag allemaal. Natuurlijk vestigen we zo de aandacht op ons, but so what, who cares! As long as we have fun!! Als we ’s nachts rond vier uur weer richting huis gaan, valt Hanneke in slaap op het monotone geronk van onze gele kever. Als we eenmaal thuis zijn, waant ze zich nog steeds in Longstreet. ‘Huh, waar is Jo’burg?’

De volgende middag rond vier uur genieten we met dezelfde groep jongeren van ons ‘ontbijt’ in een gezellig Cubaans cafeetje in Longstreet. Op de Green Market halen we wat souvenirs en geven onze laatste stuivers uit aan mooie handgeschilderde wandkleedjes.

THE BASH 2
Denken wij dat we alles wel hebben meegemaakt met de laatste Bash, nummer 2 slaat alles. Een kantine met drie etages, op het terrein van de University of the Western Cape, ziet blauw van de rook, zwart van de duizenden bezoekers en rood van de blikjes Black Label beer. De menigte danst als een ritmische golf op de maten van de muziek. Bij ieder optreden stijgt er een oorverdovend gejoel op en proberen wij luidkeels mee te blehren. Samen met Jeroen vormen wij een half procentje ‘blank’ met onze westerse blonde hoofden.

Zondagavond zijn we nog even bij Johan langs geweest, een van de studenten die vorig jaar voor drie maanden op de Fontys Hogeschool voor Journalistiek was. We zochten hem op in zijn kantoor, met de gedachte om weer flink te gaan stappen. Op weg naar zijn huis voor plan B (wijntje drinken) volgen we het rode achterlichtje van Johans motor. Bij het stoplicht denken we hem eindelijk ingehaald te hebben, maar helaas trekt Herbie op met de snelheid van een schildpad en moesten we ons tevreden stellen met een steeds kleiner wordend rood stipje.

De volgende dag moesten we weer aan de slag voor school. Daarvoor gingen we Biblionefprojecten (een organisatie die bibliotheken start in townships, book for the bookless) in de krottenwijken Gugulethu, Nyanga en later in de achterstandswijken Lavender Hill en Ocean View. De basisschool in Lavender Hill is afgesloten met een metershoog hek, want de buurt is niet bepaald veilig te noemen. Kinderen worden geconfronteerd met moorden en schietpartijen.

Verder ging Hanneke gisteren naar een basisschool in Durbanville voor haar onderzoek over het Jeugdjournaal. Van de 56 kinderen hadden 12 leerlingen van het Zuid-Afrikaanse jeugdjournaal gehoord. Kinderen interviewen blijkt echter een vak apart. Vaak doen ze vragen af met een simpel ‘ja, nee, leuk of stom’. De kunst is om ze aan de praat te krijgen op een geheel natuurlijke manier. Walter van der Kooi in ‘Aan het cartoon-infuus’ (Kleine berichten) gaf de gouden tip: ‘Blijf jezelf tegenover kinderen’. Van der Kooi: ‘Volwassenen –vaak degene die weinig van kinderen weten of weinig met hen te maken hebben- hebben de neiging om tegenover kinderen niet zichzelf te blijven, maar een complete metamorfose te ondergaan. Niet alleen in taalgebruik, waar soms iets voor te zeggen valt, maar vooral in de toon. Ze zakken volledig door de knieën en halen geluiden uit hun keel waarvan ze zelf niet wisten dat ze ze in zich hadden. Inderdaad, dat is ontroerend als we jonge ouders en grootouders de baby zien begroeten; en dat is onterecht en zelfs pijnlijk wanneer het, zoals hier, een beroepsmatige kunstmatige methode is.’ Met dit in haar achterhoofd probeerde ze de kinderen in haar hakkelende Afrikaans en gebrekkige Engels een paar open vragen te stellen. Na lang proberen bleken de leerlingen over alles tot in de detail te willen uitwijden (hun lievelingseten, favoriete dier en leukste soap), maar een uitgekristalleerde mening over het jeugdjournaal hadden ze niet. “Het is wel leerzaam,”was hun wijze antwoord. Maar wat ze ervan geleerd hadden, wisten ze niet te vertellen. *Diepe zucht*.

LOEIENDE SIRENES
Van de week werden de stuipen op Hannekes lijf gejaagd. Als laatste in het journalistiek departement liep Hanneke op haar gemak naar de uitgang. Tot haar grote schrik bleek de deur afgesloten. Aan de ene kant bungelde een groot hangslot, aan de andere kant van de deur viel haar oog op het alarmsysteem. Op het midden van de deur zat een wit knopje,....als een soort Abeltje die niet op het rode knopje mag duwen, ging haar hand aarzelend naar de deur. Big Mistake, want de deur bleef dicht én het alarm sloeg met een frequentie van 2000 decibel aan. PRECIES NAAST HAAR OOR,......:( Hanneke dacht dat ze door het plafond schoot van schrik. Dat moet wel een komisch gezicht zijn geweest op de beveiligingscamera’s. Hannekes gezicht verschoot van wit naar rood, gevolgd door paars en tegelijk maakte ze een combinatie van oer- en zuludans. Met het idee om ergens stiekem uit een raampje te klimmen, ontdekte ze tijdens haar sluiproute door de school een andere deur. Weer met een wit knopje. Aangezien ze nu toch al doof was, leek het haar geen probleem om ook deze deur uit te proberen. Het alarm zou ze niet meer horen. Wonderlijk genoeg klikte de deur moeiteloos open om vervolgens niet meer te sluiten. Maar Hanneke stond buiten,…. doof, paars en bevend.

N' groot soen vir allen en baie liefde,
Nathanael en Hanneke