Wij droomden van Afrika

‘Partir, c’est mourir un peu’, geen zin die zoveel waarheid bevat. Afscheid nemen van het prachtige land en de bijzondere mensen, doet pijn. De laatste week flitste als een bliksemschicht voorbij.

Donderdagavond (op Nathan’s verjaardag) begon het vertrek al een beetje. Na het afscheid van Tamlynn die middag, kwamen ’s avonds onze vrienden Shoes, Thami, Mpho en Sim langs. Alle nostalgische momenten werden tijdens een rood wijntje naar boven gehaald. Wat hebben we veel gedaan in drie maanden, maar wat hadden we nog veel meer willen zien. Het voelt alsof we alleen nog maar een introductie van Zuid-Afrika hebben gehad, maar dat de laatste hoofdstukken missen. In drie maanden is een complex land als de regenboognatie niet te doorgronden. Onze stereotypes zijn veranderd. We voelen ons een beetje Zuid-Afrikaans, een klein beetje Ubuntu. De afgelopen drie maanden waren onvergetelijk, en alweer voorbij.

Op dit moment zitten we met Nathan’s laptop in een cafeetje op Londen Heathrow. We kijken uit op de vliegtuigen die komen en gaan, en bekijken de foto’s voor de zoveelste keer. De laatste twee dagen waren een geweldige afsluiting.

ADEMLOZE ERVARINGEN
‘Life is not measured by the number of breath we take, but by the moments that take our breath away’, staat er handgeschreven op een bordje van Backpackers Hotel Mosselbay. Precies waar we naar op zoek zijn: ademloze ervaringen. We leven dan wel op de relaxte African-time, maar de tijd vliegt voorbij.

Maandagochtend stappen we in Herbie, om voor de laatste keer een lange rit te maken. Ruim 350 kilometer rijden we over de N2 richting Mossel Bay. De route kan niet tippen aan die naar Oudtshoorn, maar is wel verschrikkelijk mooi.

Onderweg zien we een eenzame struisvogel over een weiland hobbelen. Te ver weg om een mooie foto te maken. Hanneke zet haar camera op scherp om de volgende struisvogel wel vast te leggen. In de verte doemen zwart-witte stipjes op. ‘Stoppppp’, roept ze.......‘Ik wil die struisvogels op de foto!!!’ Ze wijst naar het platteland, maar daar staat alleen een legioen aan oer-Hollandse koeien..... Nathan komt niet meer bij.

Hanneke neemt het stuur over en begaat de volgende blunder. Wanneer we langs een hoge brug komen waar ze aan bungeejumpen doen, besluiten we op het laatste moment om even te gaan kijken. Hanneke gooit het stuur om. En Herbie houdt het weer voor gezien. De motor valt uit en wil niet meer starten. Een amateur-monteur prutst een uur aan de auto en wonderlijk genoeg rijdt hij daarna weer prima. ’s Avonds arriveren we in Mossel Bay. We checken in bij een Backpackershotel. In de wc lopen allemaal kakkerlakken rond en de badkamer is echt een modderpool. Gelukkig is onze Dolphinsroom brandschoon.

Dezelfde avond vinden we onze weg naar het jazzcafeetje: Hanneke probeert Bobotie (soort gehakt) uit en Nathan geeft zijn voorkeur aan struisvogelbotjes. Na het eten wandelen we langs het strand, bekijken we de romantische lichtjes van het vissersstadje en sluiten we af met een ijsje op de pier.

’s Morgens staan we vroeg op. Om tien uur zitten we al boven op een olifant. Hanneke wordt gekoppeld aan Naughty (vrouwtje), Nathan aan Sam (mannetje). De beesten zijn inmens groot en behoren tot de grootste olifantensoort in de wereld. Naugty (uit Krugerpark) doet haar naam eer aan. Ze holt van de paden af (weleens een olifant zien rennen?), wil ieder bovenste blaadje van de bomen proeven en probeert bij een vijvertje Hanneke een douche te geven. Terwijl Hanneke onelegant halverwege haar zadel hangt, rijdt Nathan er redelijk gently en smouth achteraan. Sam (zijn naam is afgeleid van een Afrikaanse naam die gentleman betekent) komt uit Zimbabwe, is vijf jaar ouder (25) en een stuk groter. Wanneer we hem een klap op zijn grote grijze kont geven, zwiept hij met zijn staart. Beiden zijn befaamde acteurs, ze speelden in zeven films, onder meer in Isabella Rosalini.

MOSSEL BAY
Na het olifantrijden keren we terug naar Mossel Bay. De plaats dankt zijn naam aan de overvloed aan mosselen die in de baai groeit. Het ontwikkelde zich in de achttiende eeuw tot haven- en vissersplaatsje. Het rustige stadje groeide in de twintigste eeuw uit tot een populair vakantieoord.

In de museumtuin staat de beroemde Post Office Tree. De grote schoen symboliseert de traditie van Spaanse zeevaarders (1501) om post achter te laten in een oude schoen vastgebonden aan de boom. De oude schoen heeft plaatsgemaakt voor een stenen variant waarin nog steeds gepost kan worden.

Langs het strandje staat een prachtig restaurant dat bestaat uit een oude trein. Daar eten we een sandwich en drinken we milkshakes. Vanaf het plateau kijken we uit op onze graveringen in het zand: ‘Liefs uit Zuid-Afrika’.

BUNGEE JUMP!!
Al jaren staat het bungee-jumpen op Nathans to-do-lijstje. Hanneke twijfelt nog aan de swing-over (samen van de ene naar de andere brug zwiepen), maar uiteindelijk komt het toch neer op de single-jump. En: de eerste ervaring ( 65 meter) smaakt naar meer (en naar grotere hoogtes).

Wat een heerlijke adrenaline. Het bloed raast door mijn aderen, licht en snel, alsof de kleppen in mijn hart zijn bezweken voor de stormvloed en als verlaten poorten openstaan. Onder mij gaapt de afgrond. Het is alsof mijn ogen en mijn brein ophouden met elkaar te communiceren. Niets in mijn referentiekader heeft zich hierop voorbereid. Ik raak in de ban van de rivier, ik verlang ernaar. Vijf, vier, drie, twee....één: JUMP. De vrije val gaat zo gigantisch snel....ik vergeet te schreeuwen. Maar wat een fantastisch gevoel als ik weer naar boven word geslingerd en even in de lucht blijf hangen: awesome!
Dat verlangen neemt pas af als ik onderaan hang en op het matje naast de rivier word gedropt.

ZONSONDERGANG
Met het adrenaline nog in zijn lichaam stapt Nathan achter het stuur van Herbie. We rijden de nacht in, op weg naar Bellville. De hemel verschiet van lichte regenboogkleuren naar een oranje-rode vuurzee. Boompjes in vorm van kleine parapluutjes tekenen zich af als zwarte silhouetten. Schapenwolkjes in de felste kleuren maken Monets schilderingen tot werkelijkheid. Afrikaanse zonsondergangen zijn de mooiste ter wereld. Dat durven wij stellig te beweren!

Van een prachtige zonsondergang naar een hevige storm. Het weer in Kaapstad kan van het ene op het andere moment 180 graden draaien. De moessonregen overvalt ons en roffelt bijna het dak van onze kever. Elk ander geluid lijkt te verdrinken in de stortvloed. De weg verandert in een waterspeelplaats. Bovendien worden we overvallen door een stelsel vreemdsoortig rukwinden, die uit alle richtingen lijken te komen. De auto zwiept van de ene naar de andere kant. We komen veilig aan bij ons appartement en vertrekken de volgende morgen in de regen naar het vliegveld. Maar we bekijken het van de positieve kant, na een opmerking van onze vriend Shoes: 'When you're leaving with rain, it means that your journey is blessed!'

Inmiddels zijn we alweer thuis, Nathan in Dordt, ik in Hardinxveld. Morgen komen de laatste foto's op de site!

Liefs xxxxxxxx
Nathanael & Hanneke